உயிர்க்கொடி

அனல் பூவில் தேன் துளியாய்
மெழுகொப்ப பல மக்கள்
கனல் மண்ணில் சிறுபுழுவாய்
துடிதுடிக்கும் ஒரு தேசம்

பிறையெனவே மறைகிறது
மறை தந்த மனிதம்
அதிலே
கண்ணீரால் கடல் செய்து
உதிரத்தால் ஓடம் விட்டு
உயிரின் அந்தத்தில்
ஊஞ்சலாடும் ஓர் உயிர்
தன் சொந்தத்திற்காய்

தூரத்தில் ஒரு சொந்தம்...

கண்கண்ட விம்பம்
கபாலம் அடையமுன்பே
அறுந்தது
அவன் உயிர்க் கொடி மட்டுமல்ல
காலனின் கல் மனதுந்தான்.